مسئول اعتبار بخشی بیمارستان و کارشناس ارشد روانشناسی بیمارستان امام سجاد(ع) یاسوج، گفت: نحوه برخورد ما با بیماران صعب العلاج در تقویت روحیه آن ها اثر مثبت دارد.
مسئول اعتبار بخشی بیمارستان و کارشناس ارشد روانشناسی بیمارستان امام سجاد(ع) یاسوج، گفت: نحوه برخورد ما با بیماران صعب العلاج در تقویت روحیه آن ها اثر مثبت دارد.
به گزارش روابط عمومی بیمارستان امام سجاد(ع) یاسوج، مریم صفری اظهار داشت: اطلاع رسانی درباره بیماری نخستین و مهمترین مرحله از برخورد با بیماران صعب العلاج است.
وی ادامه داد: احساس اضطرب و نا امیدی، عدم تمایل به ادامه زندگی و بی اعتمادی به کادر درمانی، از نمونه عوامل مخرب رفتار ها و برخورد های نامناسب با بیماران است.
مسئول اعتبار بخشی بیمارستان و کارشناس ارشد روانشناسی بیمارستان امام سجاد(ع) یاسوج بهترین فرد برای بیان خبر به بیمار را متخصص عنوان کرد و ابراز داشت: بیمار به پزشک خود بیشتر از دیگران اعتماد داشته و به همین خاطر گفته های پزشک معالج به آنها آرامش می دهد و باعث تصمیم منطقی تر برای ادامه زندگی می شود.
صفری اضافه کرد: سخن گفتن در خصوص وضعیت سلامت یمار ا زبان قابل فهم، ساده و صادقانه بهترین راه برای توضیح بیماری توسط پزشکان است.
وی با بیان اینکه با خبر شدن از بیماری و تنظیم برنامه ای برای درمان در بیماران صعب العلاج یک بحران است، تصریح کرد: بیشتر بیماران در برخورد با چنین بحرانی از روند رفتاری مشابه تبعیت می کنند که اگر خانواده بیمار از آن ها آگاه باشند می توانند شیوه برخورد مناسبی برای هریک از واکنش ها پیدا و به این ترتیب بحران را مدیریت کنند.
وی با اشاره به اینکه روانشناسان نخستین مرحله واکنش بیمار به چنین بحرانی را « چرا من ؟! » نامگذاری کرده اند، ادامه داد: در این مرحله، فرد پس از شنیدن خبر بیماری اش به شدت خشمگین و کم طاقت می شود.
صفری اذعان کرد: کنترل خشم بیمار توسط بستگان، همدردی و اطمینان بخشی به بیمار در جهت عدم ترک وی از راهکار های درمانی مناسب عنوان شده است.
وی با عنوان این مطلب که از این مرحله، فرد ممکن است بیماری اش را منکر شود و به این بخش از رفتارهای بیمار، در روانشناسی « مرحله انکار » می گویند، خاطر نشان کرد: این دوره بسیار خطرناک بوده و کتمان بیماری، عدم مراجعه جهت درمان، گمان اشتباه در گزارشات آزمایشگاه و تشخیص پزشک و به تعویق انداختن درمان از علائم این دوره است.
وی تاکید کرد: گذشتن از مرحله انکار موجب باور به بیماری و ورود به مرحله افسردگی خواهد شد که درک آن، توانایی ها و سلامت بیمار را از او می گیرد و زندگی اش را به خطر می اندازد، مضطربش می کند اما نمی تواند عامل این اضطراب را برطرف کند و بنابراین احساس سرخوردگی و شکست می کند.
مسئول اعتبار بخشی بیمارستان و کارشناس ارشد روانشناسی بیمارستان امام سجاد(ع) یاسوج یادآور شد: در این مرحله خانواده و پزشک باید راه های درمان و کنترل بیماری را با فرد در میان بگذارند و حتی می تواند او را با برخی نجات یافتگان از بیماری آشنا کرد.
وی عنوان کرد: در بیمارانی که امیدی به درمان شان نیست مرحله اندوه بسیار شدیدتر بوده که در این شرایط خانواده نقش موثری در لذت بخش کردن زندگی، گذراندن اوقات فراغت با فرد بیمار و ایجاد موقعیت های سفر و تفریحات مورد علاقه بیمار را دارد.
صفری با بیان اینکه آخرین واکنش رفتاری بیمار «مرحله تسلیم » است، اعلام داشت: اگر مراحل قبلی کنترل شده باشند، بیمار در این دوره مشکلش را می پذیرد و به شکل منطقی برای درمان تصمیم می گیرد و اگر بیماری اش غیر قابل درمان باشد، برای پایان زندگی برنامه ریزی می کند.
وی ابراز کرد: علاوه بر وظایفی که خانواده در برخورد با عضو مبتلا به بیماری صعب العلاج به عهده دارند در بیمارستان ها نیز باید گروه های مشاوره و مددکاری نیز با تخصص در حوزه بیماران صعب العلاج یا لاعلاج برای رسیدگی به وضعیت روانی بیماران و اعضای خانواده های آن ها مستقر باشند.
وی در پایان تصریح کرد: یکی از بهترین روش ها برای تسکین دادن به بیماران صعب العلاج، استفاده از گروه درمانی بوده که در این شرایط تعدادی از بیماران، دور هم جمع می شوند و با حضور روانشناس یا مشاور از تجربیات شان درباره بیماری شان مثلا نوع برداشت، سختی هایی که تحمل می کنند و احساسات متفاوت شان حرف می زنند.6
